Een tijdelijke lockdown is te rechtvaardigen als deze leidt tot een perspectief op een oplossing. Daarom in deze nieuwe blog van 'Rekenen aan corona' een verdere uitwerking van een langetermijnoplossing: gedifferentieerd beleid dat onderscheid maakt tussen kwetsbaren en minder kwetsbaren.
Het kabinet heeft tot 19 oktober de tijd om een langetermijnvisie en -beleid neer te zetten. Het is dan zaak om het vertrouwen te herwinnen. Dat kan, door terug te keren naar de uitgangspunten van maart en daar het juiste risico-gestuurde beleid bij in te zetten. Indammen bij kwetsbaren, en mitigatie bij niet-kwetsbaren is de enige duurzame weg vooruit.
Uit een eerste onderzoek van Rabobank blijkt dat de anderhalvemetereconomie in potentie leidt tot een krimp van de economie van 10 procent. De 60min-economie is een alternatief en een aanvulling dat tot betere resultaten zal leiden, laten we in Rekenen aan corona #5 zien.
Als de huidige daling van het aantal besmettingen doorzet, ontstaat er eind mei de ruimte de samenleving en de economie echt te heropenen. Wat zijn de voorwaarden waaraan een duurzame exitstrategie moet voldoen? Deel vier van de blogserie 'Rekenen aan corona'.
Minister-president Rutte vergat dinsdag op de persconferentie een langetermijnperspectief te geven. Hierbij het ontbrekende deel van Rutte’s toespraak.
Met de nieuwe cijfers van bloedbank Sanquin kunnen we per leeftijdsgroep de risico's van een besmetting met corona berekenen. We kunnen inschatten wat de kans is dat iemand met corona in het ziekenhuis of op de intensive care wordt opgenomen of overlijdt.
Als de intensivecare-capaciteit tekortschiet in Nederland, welke patiënten zouden dan voorrang moeten krijgen? En wie neemt die beslissing? Hierover werden eind maart duizend volwassen Nederlanders bevraagd.
Het kabinet heeft er voorlopig voor gekozen om de volksgezondheid op de eerste plaats te zetten. Daar is inmiddels al discussie over, en andere mensen zijn daar dan weer boos over. Hoe en wanneer kunnen we in coronatijden rekenen aan de uitruil tussen economie en gezondheid?
Het coronavirus heeft een grote impact op de samenleving. Het is niet verwonderlijk dat op allerlei niveaus gediscussieerd wordt over de maatregelen die worden genomen. Wat me wel verwondert is dat de rapporten waar de regering op leunt, niet beschikbaar zijn voor deze discussies.
Terwijl vele patiënten voor hun leven vechten, moeten op de achtergrond grote beleidskeuzen worden gemaakt wat betreft de bestrijding van de crisis. Duitsland en Frankrijk schuiven op richting de Aziatische containment-strategie. Nederland zou dat ook moeten overwegen.
Het onderschatten van de dreiging van COVID-19 is slechts één voorbeeld van de vele gedragingen waar ik me de afgelopen tijd over heb verbaasd. Als gedragseconoom zijn het juist deze gedragingen die mij in deze bijzondere periode opvallen.
Raymond Gradus en Jan Luiten van Zanden presenteren in hun blog op de ESB-website scenario’s waarin het vier tot acht jaar duurt voordat groepsimmuniteit zou zijn bereikt. Hierbij zien ze echter over het hoofd dat ongeveer één op de zes besmette mensen getest is.
Minister president Rutte koos in zijn toespraak voor de gecontroleerde weg naar de groepsimmuniteit. De vraag die hij niet beantwoordde: hoeveel tijd hebben we hiervoor nodig? Een optimistische schatting laat zien dat dit minstens vier jaar kan duren. Groepsimmuniteit betekent dus een lange en kostbare weg. Dat is maatschappelijk niet wenselijk.
Om groepsimmuniteit op te bouwen is het belangrijk te onderzoeken wat deze benadering van het kabinet zal betekenen voor de capaciteit in de zorg en hoe lang deze capaciteit nodig is. Op basis van empirische gegevens kan een indicatieve rekensom worden opgesteld.